Gitgide Artarak büyüyen yaşam pahalılığı ailesinden uzak okuyan üniversite öğrencilerini alternatif yollara itiyor. Hacettepe Üniversitesi Aile ve Alıcı Bilimleri Bölümü son derslik öğrencisi Kerem Bager Çoban, jurnal ihtiyaçlarını karşılamak için giysilerini satıyor.
Nisa UFAK
Derinleşen idareli kriz, üniversiteyi ailesinden uzaktan okuyan öğrencilerinin eğitim yaşamlarını sürdürmesini zorlaştırıyor. Birçok öğrenci hesaplı nedenlerden okulunu bırakırken eğitim hayatına sürdürmek isteyen öğrenciler alternatif yollar arıyor. Hacettepe Üniversitesi Aile ve Tüketici Bilimleri son derslik öğrencisi Kerem Bager Çoban, günlük ihtiyaçlarını yerine getirmek için ikinci el eşyaların satıldığı uygulamalarda giysilerini satıyor.
Üniversite için Mersin’den Ankara’ya geldiğini söyleyen 23 yaşındaki Çoban, üniversitedeki ilk yılında yurtta kaldığını kaydetti. Çoban, yurtta geçirdiği yılların arkasında bu yıl bir arkadaşıyla eve çıktığını belirterek, “Eski, odaları ufak bir eve bin 500 TL kira veriyoruz. KYK’dan burs alıyorum fakat kiram bursumdan fazla. Bursum 650 TL, kiram 750 TL. Bir öğrenci sırf bursla nasıl geçinsin?” diye sordu.
“KİTAPLARIMI SATMAKLA BAŞLADIM”
Elektrik, su, doğalgaz, yiyecek, yol gibi temel ihtiyaçların da çok fiyatı yüksek olduğunu söyleyen Çoban sözlerini şöyle sürdürdü:
“Temek ihtiyaçların aralarında mektep için gerekli olan ders materyalleri ya da hobileriniz yok. Önceki yıllarda yazın çalışır, okul için birikim yapardım. Fakat bu yaz sağlık durumu sorunlarım sebebiyle çalışamadım. Pandemi döneminde internette kitaplarımı satmaya başladım. Ankara’ya geldikten somut zorluklarım daha da derinleşti. Ailem bu yıl kiraya çıktı. Onlar orda, ben burada kira veriyorum. Ailem, eskisi değin destekte bulunamıyor. Hem yazın çalışamadığım ayrıca de evden yeterli desteği alamadığım için kıyafetlerimi satmaya başladım. Şu hemen olan çok giymediğim giysileri ikinci el eşyaların satıldığı bir uygulamaya koydum. Jurnal ihtiyaçlarım karşılamak için böyle bir yönteme başvurdum.”
“OKULU BIRAKIP ÇALIŞSAM MI DİYE DÜŞÜNÜYORUM”
Esas ihtiyaçlarını yerine getirmek için günlük işlerde çalıştığını kaydeden Çoban, “Mağazalarda sayım işi veya broşür dağılma işi olduğunda kesin gidiyorum. Kendime, ‘Senin bir hayalin değil mu?’ diye soruyordum. Bundan Böyle bu soruyu sormuyorum. Şu an sadece hayatta kalmak gibi içgüdüsel bir noktadayım. Yakın zamanda Erbil’deki bir otobüs firmasından meslek teklifi aldım, gişede duracak birini arıyorlarmış. Mezun olup olmama konusunda kararsızım. Erbil’e gitsem mi diye düşünüyorum” diye konuştu.
Amatör fotoğrafçılıkla da uğraştığını söyleyen Çoban, “Bu hobimin üzerine fazla yoğunlaşamıyorum. Çünkü bunlar da para. Kamera, bilgisayar gibi eksikliklerden nedeniyle ilgim amatörlükten öteye gidemedi bu konuda kendimi yeterince geliştiremiyorum. Aralıksız çevremdeki insanların kameralarını kullanarak nasıl ilerleyebilirim? Artık bir şeyler düş etmiyorum” ifadelerini kullandı.